Ik was vandaag weer een dagje in Amsterdam en heerlijk wat door de stad gelopen alvorens naar het Van Gogh Museum te gaan. Mijn vriendin wilde nog even in de fontein staan bij het andere museum en wat sta je dan voor joker als niet toerist en pret. Ik krijg altijd de neiging om op de stralen te gaan staan maar zelfs bij de fontein stond een fontein toezichthouder en echte pret maken dus alleen nog maken onder je eigen douche thuis. Nog ergens met allemaal duiven op de foto gegaan en toen konden wij met onze gratis kaartjes naar binnen bij het museum. Wij wierpen nog wel even een medelijdende blik op de lange rij van wachtende mensen buiten in de open lucht die nog een kaartje moesten kopen. De ik ga op reis mensen zijn welkom en krijgen een dak boven hun hoofd en een overkapping voor de toeristen en eigen bevolking kan er niet vanaf, hilarisch weer. Het was heel druk in het museum en zelfs te druk en zelfs voor de zaal waarin het schilderij Zonnebloemen te zien was daar stond een rij en mochten er steeds groepjes naar binnen toe. Op de begane grond moesten wij al lachen maar in een museum hangt meestal een grafstemming en dus snel aanpassen dan maar. De werken van Edvard Munch en Vincent van Gogh hingen naast elkaar en zo hadden wij het al snel over wie de meeste pammetjes in het nu geslikt zou hebben en dan weer je lachen inhouden natuurlijk. Wij kwamen na het bekijken van alles op Much als pammetjes winnaar. Ik kwam nog een oude vriendin tegen en zij vertelde dat de schilders vroeger misschien ziek werden door de gaslampen van toen. En in het nu gingen wij dit weer vertalen naar alle E nummers en andere troep op de wereld waar de mensen nu ziek van worden en weer ons lachen ingehouden. Much schilderde vrolijker als hij echt verliefd was vonden wij en zo zie je maar weer dat liefde het beste medicijn is tegen alles. Van Gogh was meer autist dan Much vonden wij en weer lachen ingehouden. Het was mooi om de verschillen te zien tussen de schilders en het schilderij Morgen van Munch vonden wij de mooiste in het museum. Echt hilarisch dat er op een gegeven moment een baby begon te krijsen en een vrouw bij ons in de buurt dit vertaalde naar De Schreeuw van Munch, gelukkig nog een iemand met humor in het museum.